Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Καλλίνικε,

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Πανοσιολογιώτατοι καί Αἰδεσιμολογιώτατοι Πρεσβύτεροι,

Θεοφιλής διακονία,

Ὁσιώτατοι Μοναχοί καί Μοναχαί,

Μουσικολογιώτατοι Ἱεροψάλται,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

 

«Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν καί Πνεύματος ἐπιδημίαν…» σήμερον, διότι ὄντως πραγματικά ἡ χειροτονία εἰς τόν τρίτον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης εἶναι ἀναβίωσις καί λειτουργική ἀνάμνησις αὐτῆς τῆς μεγάλης ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς, τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἰς τούς Ἁγίους Ἀποστόλους.

Πρό περίπου μιᾶς ἑβδομάδος ἡ ἁγία και Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος ἐξέλεξε διά τῆς τιμίας ψήφου τῶν Ἁγίων Ἀρχιερέων τήν ἀναξιότητα μου ὡς Ἐπίσκοπον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ταλαντίου, ὡς βοηθόν τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν.

Ἀμέσως μετά τό ἄκουσμα τοῦ ἀποτελέσματος τῆς ἐκλογῆς μου, κατέβαλον τήν καρδίαν μου αἰσθήματα χαρμολύπης, χαρᾶς μέν διά τήν ἀνάδειξιν τῆς ἐλαχιστότητός μου εἰς τόν βαθμόν τῆς Ἀρχιερωσύνης, λύπης δέ καί φόβου συναισθανόμενος τήν βαρύτητα τοῦ λειτουργικοῦ ἀξιώματος.

Αὐτήν τήν ἱεράν στιγμήν ἐνθυμοῦμαι τόν λόγον τοῦ Κυρίου ἡμῶν: «ὅς ἑάν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καί ὅς ἐάν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος». Ὀ Ἐπίσκοπος εἶναι δοῦλος ταπεινός, ἁπλός διάκονος καί ἀνιδιοτελής ὑπηρέτης Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὄργανον τῆς θείας χάριτος, ποιµήν, κηδεµών καί προστάτης τοῦ λογικοῦ ποιμνίου, «ἀνάδοχος τῶν ὑπ’ αὐτοῦ ποιµαινοµένων ψυχῶν», φύλαξ, ὁδηγός, «σιτοδότης πνευµατικός», διδάσκαλος, ἰατρός, πνευματικός ἐργάτης τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ Ἐπίσκοπος, ὡς «ἔµψυχος εἰκών τοῦ Θεοῦ» στέκεται εἰς «τόπον και τῦπον Χριστοῦ», σύμφωνα με τόν Ἅγιον Ἰγνάτιον τόν Θεοφόρον, καθώς «τά πάντα δι’ αὐτοῦ τά τῆς Ἐκκλησίας τελεῖται». Τήν ὑψηλήν ἀποστολήν τοῦ Ἐπισκόπου ἡμῶν ὑπενθυμίζει καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ὁ Θεολόγος ὁ ὁποῖος ἀναφέρει χαρακτηριστικά: «πτερῶσαι ψυχήν, ἁρπάσαι κόσμον καί δοῦναι Θεῷ».

Ὁ δέ Ἅγιος Ἱωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀναφέρει ὅτι «ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό στρατόπεδον τοῦ Χριστοῦ» καί προτρέπει νά τοποθετοῦν Ἐπισκόπους, φύλακες προσεκτικούς καί ἄγρυπνους, οὕτως ὥστε οὐδείς αἱρετικός νά εἰσέλθει ἀνενόχλητος εἰς τό στρατόπεδον.

Ἀλλά ἀκόμα καί πρός αὐτόν τόν αἱρετικόν, τόν πεπλανημένον καί τόν κάθε ἁμαρτωλόν ἄνθρωπον, ὁ Ἐπισκοπος θά πρέπει νά γίνεται Φῶς τό ὁποῖον θά φωτίζει καί θά ἐπαναφέρει εἰς τόν δρόμον τῆς ἀληθείας. Τό χαρακτηριστικόν λειτουργικόν ἄμφιον τῆς Ἀρχιερωσύνης, τό Ὠμοφόριον, αὐτό συμβολίζει ἀλλά καί ὑπενθυμίζει ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος θά πρέπει ὡσάν τόν Καλόν Ποιμένα νά ἀγωνιστεῖ να ἐπαναφέρει εἰς τήν μάνδραν τό ἀπολωλός πρόβατον. Ἄλλωστε δι’ αὐτό κατά τούς πρώτους χριστιανικούς αἰῶνες τό Ὠμοφόριον ἦτο κατασκευασμένον ἀπό μαλλί προβάτου.

Ἄρα, ὁ ἀγών τοῦ Ἐπισκόπου διά τήν διατήρησιν τῆς ὑγιαινούσης καί ὁρθῆς διδασκαλίας καί τήν ἀντιμετώπισιν ὅλων αὐτῶν οἱ ὁποῖοι προσπάθησαν νά νοθεύσουν τήν ὀρθήν πίστιν, εἶναι μεγάλος. Μπροστά εἰς ὅλον αὐτό τό βάρος, Μακαριώτατε, πραγματικά δειλιῶ καί σκέπτομαι τό πῶς…

Ὅμως ἐνθυμούμενος τόν λόγον τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, τοῦ καί ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, «οὐ γάρ ἔδωκεν ἡµῖν ὁ Θεός Πνεῦµα δειλίας, ἀλλά δυνάµεως καί ἀγάπης καί σωφρονισµοῦ. µή οὖν ἐπαισχυνθῆς τό µαρτύριον τοῦ Κυρίου ἡµῶν, µηδέ ἐµέ τόν δέσµιον αὐτοῦ, ἀλλά συγκακοπάθησον τῷ εὐαγγελίῳ κατά δύναµιν Θεοῦ», ὁ φόβος καί ἡ δειλία μου περιορίζονται καί λαμβάνω θάρρος μέ σταυροαναστάσιμη ἐλπίδα.

Καλοῦμαι ἵνα γίνω μέτοχος εἰς ὀλίγην ὥραν αὐτῆς τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως καί πίστεως, αὐτῆς τῆς χάριτος τῆς Ἀρχιερωσύνης, τῆς χάριτος τῆς Πρώτης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία μεταδόθηκε ὑπό τοῦ Ἀρχιποιμένος Χριστοῦ εἰς τούς Ἀποστόλους καί διά τῶν Ἀποστόλων εἰς χαρισματούχους ἀνθρώπους μέ προφητικόν χάρισμα.

Αὐτή ἡ Χάρις μέσῳ τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς καί τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ Ἐπισκόπου φθάνει μέχρι καί τῆς σήμερον, καί αὐτή ἡ χάρις δέν περιορίζεται μόνον εἰς τήν ἱστορικήν συνέχειαν τοῦ ἀδιάκοπου τῶν χειροτονιῶν, ἀλλά κυρίως εἰς τήν μετάδοσιν τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως καί πίστεως.

Καλοῦμαι ἵνα χειροτονηθῶ μίαν ἡμέραν κατά τήν ὁποίαν ἑορτάζει ὁ Ἱερομάρτυς Ἐπίσκοπος Σμύρνης τῶν μεταποστολικῶν χρόνων, Ἅγιος Πολύκαρπος, ὁ ὁποῖος ἀγωνίστηκε μέχρι καί τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου, ὑπέργηρος ὤν, διά τήν διαφύλαξιν τῆς ἑνότητος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος και τήν διατήρησιν τῆς ὀρθῆς πίστεως. Ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος ἀποτελεῖ πρότυπον ἀληθινοῦ Ἐπισκόπου καί τό μαρτύριον ἐκείνου πρότυπον θυσιαστικῆς μαρτυρίας Χριστοῦ ἄχρι θανάτου.

Καλοῦμαι ἵνα χειροτονηθῶ ὡς βοηθός Ἐπίσκοπος εἰς τήν Ἱεράν Ἀρχιεπισκοπήν Ἀθηνῶν, ἡ ὁποία ἱδρύθη ὑπό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅστις ἦλθεν ἐδῶ εἰς τήν Ἀθήνα καί ἐκήρυξε ἐξ ἀφορμῆς τοῦ βωμοῦ εἰς τόν Ἄγνωστον Θεόν, τήν ὕπαρξιν αὐτοῦ τοῦ Μόνου Ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ διηκόνησαν μεγάλοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, ὅπως οἱ Ἅγιοι Διονύσιος Ἀεροπαγίτης, Ἱερόθεος καί Λεωνίδης Ἀθηνῶν.

Ὁ τίτλος μου ὡς βοηθοῦ Ἐπισκόπου με τόν τίτλον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ταλαντίου (Ἀταλάντης) μοῦ ὑπενθυμίζει τήν ἱστορίαν τῆς Ἐπισκοπῆς Ταλαντίου, ἡ ὁποία ἱδρύθη τό 1393 μ.Χ. μέ ἐκκλησιαστικήν καί διοικητικήν ἐξάρτησιν ὑπό τῆς Μητροπόλεως (τότε) τῶν Ἀθηνῶν, ἀλλά καί ὅτι εἰς τήν Ἐπισκοπήν αὐτήν διηκόνησαν μεγάλες ἐκκλησιαστικές μορφές, ὅπως ὁ Ἐπίσκοπος Ταλαντίου Νεόφυτος Μεταξᾶς, ὁ ὁποῖος διεδραμάτισε σημαντικόν ρόλον εἰς τήν Ἑλληνικήν Ἐπανάστασιν και δή εἰς τήν Β΄ Ἐθνοσυνεύλευσιν εἰς τό Ἄστρον Κυνουρίας τό 1823 μ.Χ.

Καλοῦμαι ἵνα χειροτονηθῶ Ἐπίσκοπος εἰς τήν ἀγωνιζομένην Μαρτυρικήν Ἐκκλησίαν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τῆς ὁποίας οἱ προπάτορες ἡμῶν, κληρικοί και λαϊκοί, ἐξεδιώχθησαν, ἀπεσχηματίσθησαν και ἐξορίσθησαν διά νά διαφυλάξουν τήν ὁμολογίαν τῆς πίστεως. Ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν ἀνέδειξε μεγάλες μορφές Ἐπισκόπων ὅπως τόν Ἅγιον Χρυσόστομον τόν ἀπό πρώην Φλωρίνης Νέον Ὁμολογητήν, τόν μακαριστόν Ἐπίσκοπον Ταλαντίου καί Ἀρχιεπίσκοπον Ἀκάκιον Παππᾶ, τόν μακαριστόν Μητροπολίτην Κορινθίας κυρόν Κάλλιστον, τόν μακαριστόν Ἀρχιεπίσκοπον ἡμῶν κυρόν Χρυσόστομον Κιούσην, ἀλλά καί ἄλλους πολλούς…

Δοξολογῶ μέσα ἀπό τά μύχια τῆς ὑπάρξεώς μου τόν Τριαδικόν Θεόν καί τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον γιά τίς μεγάλες δωρεές καί χάρες πρός τήν ἀναξιοτητά μου ἐκ νεότητος ἄχρι καί τῆς σήμερον.

Θά ἤθελα πρωτίστως νά ἐκφράσω τήν βαθιάν μου εὐγνωμοσύνην πρός τούς Σεβασμιωτάτους καί Θεοφιλεστάτους Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, τούς παρόντες Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Πειραιῶς καί Σαλαμῖνος κ. Γερόντιον, Ἀττικῆς καί Βοιωτίας κ. Χρυσόστομον, Θεσσαλονίκης κ. Γρηγόριον καί Μεθώνης κ. Ἀμβρόσιον, ἀλλά καί τούς ἀπόντες, διά τήν ἐμπιστοσύνην τὴν ὁποίαν ἐπέδειξαν εἰς ἐμέ, ἀλλά καί διά τήν ἀγάπην μέ τήν ὁποίαν μέ περιβάλλουν ἀπό τά πρῶτα χρόνια τῆς ἱερατικῆς μου πορείας. Ἄφησα τελευταῖον τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Δημητριάδος κ. Φώτιον, τόν ὁποίον εὐχαριστῶ καί εὐγνωμονῶ γιά τήν παρουσία του καθώς καί τήν μαθητεία καί διακονία κοντά του κατά τά τελευταῖα ἔντεκα ἕτη στήν Ἀρχιγραμματεία τῆς Συνόδου.

Δευτερευόντως, θα ἤθελα να εὐχαριστήσω τούς ἀγαπητούς ἀδελφούς καί συλλειτουργούς ἱερεῖς καί διακόνους διά τήν σημερινήν τους παρουσίαν. Ἐκ τῶν κληρικῶν πού ἐγνώρισα, θα ἤθελα ἰδιαιτέρως νά μνημονεύσω ὅσους διεδραμάτισαν καθοριστικόν ρόλον εἰς τήν πνευματικήν καί ἱερατικήν μου πορείαν, τούς μακαριστούς Ἱερομονάχους π. Ἀνεμπόδιστον Μπότσην, π. Βαρλαάμ Βατίκαλον, π. Γρηγόριον Ταυλάριον καί π. Τιμόθεον Βλάχον, καί τούς Πρεσβυτέρους, π. Ἰγνάτιον Μπάφαν καί π. Ἀλέξανδρον Διζέν καθώς και τόν ἐν ζωῇ ἀγαπητόν ἀδελφόν Πανοσιολογιώτατον π. Χριστόδουλον Καραΐσκον.

Ἐν κατακλεῖδι, ἐκφράζω τίς εὐχαριστίες μου πρός τούς ἀγαπητούς μου γονεῖς, Γεώργιον και Ἀσημίναν καί τά τρία ἀδέρφια μου, Βαρβάραν, Ἀντώνιον καί Μαρίαν, τήν ἀγαπητήν μου γιαγιάν Μαρίαν ἀλλά καί τούς ἤδη κεκοιμημένους προπάτορες, Ἀντώνιον, Κωνσταντῖνον καί Ἀκακίαν Μοναχήν, θείους, ἀνίψια, καί λοιπούς συγγενεῖς και ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι προσῆλθον σήμερον ἐδῶ.

Ἐπιτρέψατέ μου ὅμως νά εὐχαριστήσω ἰδιαιτέρως τό ποίμνιον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Φανουρίου Γλυφάδας, ὅπου καί διακονῶ κατά τά τελευταῖα ἕξι ἔτη.

Παράλειψίς μου θά ἦτο νά μήν εὐχαριστήσω καί τά μέλη, Καθηγητές, προσωπικόν καί συμφοιτητές τῆς Πανεπιστημιακῆς Κοινότητος τοῦ Ἐθνικοῦ καί Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, τόσον τῆς Θεολογικῆς ὅσον καί τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς, ἰδιαιτέρως τόν λίαν ἀγαπητόν μου Καθηγητήν κ. Γεώργιον Φίλιαν, ὁ ὁποῖος καθ΄ ὅλη τήν διάρκεια τῆς ἀκαδημαϊκῆς μου πορείας μέ περιέβαλε μέ περισσή ἀγάπη καί μέ πλούτισε σέ θεολογική καί πνευματική γνώση.

Ἄφησα τελευταῖον ἐσᾶς Μακαριώτατε Πάτερ!  Ἡ πατρική ἀγάπη σας εἰς τήν ἀναξιότητά μου εἶναι μεγάλη  κατά τά τελευταῖα δεκατρία ἔτη τῆς διακονίας μου ὡς διακόνου και πρεσβυτέρου κοντά σας.

Ἐνθυμοῦμαι ὡσάν χθές τίς πνευματικές στιγμές πού ζήσαμε ἀπό τά παιδικά μου χρόνια μετά τῆς οἰκογενείας μου, στό μοναστήρι μας, τήν Ἱεράν Μονήν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Ἀθικίων Κορινθίας, ἀλλά καί τήν στιγμήν κατά τήν ὁποίαν ἐστάθην εἰς αὐτήν τήν θέσιν πρό δεκατριῶν ἐτῶν κατά τήν εἰς διάκονον καί εἰς πρεσβύτερον χειροτονίαν μου διά τῶν τιμίων χειρῶν σας. Ἀκόμα ἐνθυμοῦμαι τά λόγια σας τότε Μακαριώτατε, ὅτι: «ἡ Ἱερωσύνη εἶναι Σταυρός και ὅτι τώρα παιδί μου ἀρχίζει ὁ προσωπικός σου Γολγοθᾶς». Κί ὄντως ἡ πορεία πρός τόν Σταυρόν ξεκίνησε καί ἡ Σταυρική αὐτή πορεία θα συνεχιστεῖ.

Σᾶς εὐχαριστῶ μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου καί εὔχομαι νά φανῶ ἀντάξιος τῶν προσδοκιῶν σας!

Κλείνοντας θα ἤθελα να ἀναφωνήσω τήν ἀπάντησιν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου πρός τόν Ἀρχάγγελον Γαβριήλ: «Ἰδού ὁ δοῦλος Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ῥῆμα σου», ἀλλά καί νά ἐπικαλεστῶ τόν Παράκλητον, «τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας», Αὐτόν πού ἐκπορεύεται ἀπό τόν Ἄναρχον Θεόν Πατέρα καί πέμπεται διά τοῦ Συνανάρχου Λόγου Του, τήν Μίαν Ἁγίαν Ὁμουούσιον καί Ἀδιαίρετον Τριάδα:

«Βασιλεῦ Οὐράνιε ἐλθέ και σκήνωσον ἐν ἡμῖν, καθάρισόν με ἀπό πάσης κηλῖδος, πυράκτωσόν με τῷ θεῖῳ ἔρωτι, λάμπρυνόν με τῷ ἀκτίστῳ Φωτί καί κατάστησόν με ἄξιον Ἐπίσκοπον καί φορέα τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί Χάριτος».