Μὲ τὸν ἰὸ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐξαπολύθηκε πρὶν ἀκριβῶς ἀπὸ ἕναν αἰῶνα, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1920, διὰ τοῦ γνωστοῦ Πατριαρχικοῦ Διαγγέλματος πρὸς τὶς δῆθεν «Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ», ἔγινε ἡ διασπορὰ μιᾶς φοβερῆς πανδημίας. Πρώτη κακίστη παρενέργειά της ἦταν ἡ ἑορτολογικὴ/λειτουργικὴ διάσπαση τῶν Ὀρθοδόξων μεταξύ τους, χάριν τῆς προσεγγίσεως καὶ τοῦ συνεορτασμοῦ μὲ τοὺς ἑτεροδόξους/αἱρετικούς. Καὶ αὐτὸ οὐσιαστικὰ συνέβη μὲ τὴν ἄκριτη καὶ ἀνεπίτρεπτη εἰσαγωγὴ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου τὸ 1924.
Παραινετικά
«Ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν, ἠδικήσαμεν ἐνώπιόν Σου»
ὑπό π. Νικηφόρου Νάσσου
Στόν λεγόμενο «Μεγάλο Κανόνα», πού ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει κατ᾿ ἔτος τήν Τετάρτη τῆς πέμπτης ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν τό ἑσπέρας, ὑπάρχει ἕνα λίαν κατανυκτικό τροπάριο, τό ὁποῖο διαζωγραφεῖ τήν βαθυστένακτη ἔκφραση τοῦ μετανοοῦντος ἀνθρώπου, αὐτοῦ πού αἰθάνεται τήν διά τῆς πολυσχιδοῦς ἁμαρτίας ἀλλοτρίωση καί νέκρωσή του ἀπό τήν πηγή τῆς Ζωῆς….
Σύντομο ἀφιέρωμα ἐπὶ τῇ ἑκατονετηρίδι
ἀπὸ τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεως τοῦ Ἁγίου
(1920-2020)
«…Kαθ’ ἑκάστην μακαρίζω τοὺς ἀφιερωθέντας τῷ Θεῷ καὶ ἐν αὐτῷ ζῶντας καὶ κινουμένους καὶ ὄντας. Τί ἀληθῶς τῆς πολιτείας ταύτης τιμιώτερον ἢ τί λαμπρότερον; Αὕτη καλλιτεχνεῖ τὴν εἰκόνα καὶ προσδίδει αὐτῇ τὸ ἀρχέτυπον κάλλος, αὕτη εἰς μακαριότητα ἄγει, αὕτη μυστήρια ἀποκαλύπτει, αὕτη διδάσκει, αὕτη ἔναυλον τῇ καρδίᾳ τὸν θεῖον λόγον ποιεῖ, αὕτη ἀσφαλῶς πρὸς τὸ ποθεινότατον τέλος ἄγει, αὕτη οὐρανοβάμονα τὸν ἄνθρωπο καθιστᾶ, αὕτη μελωδίαν ἄπαυστον τὴν ἀναπνοὴν ἀπεργάζεται, αὕτη ἁρμονίαν τὸν βίον ἅπαντα ἀναδεικνύει, αὕτη τοῖς ἀγγέλοις συνάπτει, αὕτη θεοείκελον τὸν ἄνθρωπον ἐμφαίνει, αὕτη τὸ θεῖον προσοικειοῦται..».
Ἡ ἐφετινή περίοδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς διανύεται σὲ ξεχωριστὲς συνθῆκες γιὰ ὅλους μας, ἐξ αἰτίας τῆς γνωστῆς πανδημίας ποὺ πλήττει τὴν ἀνθρωπότητα. Ἡ ἑορτὴ τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας μᾶς παρέχει διδάγματα χρήσιμα κάθε φορά, ἀλλὰ εἰδικὰ ἐφέτος μᾶς δίνει θάρρος καὶ δύναμη γιὰ νὰ ἐκμεταλλευθοῦμε τὶς ἰδιαίτερες περιστάσεις τοῦ παρόντος, ὄχι μόνο χωρίς ψυχικὴ ζημία, ἀλλὰ καὶ μὲ πολλαπλάσιο πνευματικὸ ὄφελος. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος μᾶς καθοδηγοῦν πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση: «…καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα, ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει» (Ρωμ. Ε´, 3-4), καὶ «Μακάριος ἀνὴρ ὃς ὑπομένει πειρασμόν· ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τὸν στέφανον τῆς ζωῆς, ὃν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Ἰακ. Α´, 12). Ἂς δοῦμε ὅμως πῶς ἡ σημερινὴ ἑορτὴ μᾶς διδάσκει νὰ ἀξιοποιήσουμε τὴν παροῦσα δυσχερῆ περίσταση πρὸς ψυχική μας ὠφέλεια.
Εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου Δάφνης τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, φυλάσσεται φορητὴ Εἰκὼν μεγάλου μεγέθους τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου μὲ τὴν ἀφιερωματικὴν σημείωσιν κάτω δεξιά: «Ἀφιέρωσις Ἱερέως Κωνσταντίνου Παπαντωνίου ἁμαρτωλοῦ, εὐγνωμοσύνης ἕνεκεν».
Στὴν Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω
ὑπό π. Νικηφόρου Νάσσου
Μέ χαρά καί ἀγαλλίαση πνευματική τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἀκούει κατ᾿ ἔτος τήν Εὐαγγελική περικοπή τῆς Κυριακῆς τῆς Ἀπόκρεω, ὅπως ὀνομάζεται, ὅπου γίνεται λόγος γιά τήν Αἰώνιο ζωή, πού θά ἀπολαύσουν οἱ δίκαιοι μετά ἀπό τήν ἐσχατολογική Κρίση πού ἀναμένεται «εἰς τά τέλη τῶν αἰώνων», καί τήν Αἰώνιο καταδίκη πού θά ὑποστοῦν οἱ ἀμετανόητοι, «οἱ μηδέποτε μετανοήσαντες», κατά τήν Ὑμνολογία τῆς ἡμέρας (βλ. Τροπάρια Αἴνων τοῦ Ὄρθρου).
ΚΑΘΕ ἀναφορὰ στὸν Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη († 1911), τὸν κορυφαῖο λογοτέχνη πεζογράφο τῆς Πατρίδος μας, ἔχει βαρύτητα καὶ σοβαρότητα μεγίστη, καὶ ὡς ἐκ τούτου πρέπει νὰ γίνεται μὲ δέος καὶ εὐσυνειδησία.
«Ἀγκαλίζεται χερσίν ὁ πρεσβύτης Συμεών,
τὸν τοῦ Νόμου ποιητήν καί Δεσπότην τοῦ παντός»
ὑπό π. Ν. Ν.
Ἡ Ἁγία, φιλόστοργος καί φιλότεκνος Μητέρα μας Ἐκκλησία, στήν προοπτική τῆς διαρκοῦς ὑπομνήσεως στά φιλόθεα τέκνα της, τοῦ παμμεγίστου Μυστηρίου τῆς θείας ἐν Χριστῷ Οἰκονομίας, μᾶς παρουσιάζει λειτουργικῶς «εἰς εὐτάκτους καιρούς» διάφορα γεγονότα - Ἑορτές, πού ὀνομάζονται «σταθμοί» αὐτῆς τῆς σωτηριώδους Οἰκονομίας, μέ τήν ἱερά στοχοθεσία τῆς «ἐπί τά βελτίῳ» πνευματικῆς προκοπῆς μας καί τῆς ἀνυψώσεώς μας ἀπό τά φθαρτά στά ἄφθαρτα.
Ἡ ἔλευση τῆς Ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ στὴν Ἐκκλησία μας εἶναι κατὰ τὴν Ὑμνολογία της γεγονὸς ἀγαλλιάσεως καὶ εὐφροσύνης οὐρανοῦ καὶ γῆς. Διότι ὅσοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ προσέρχονται στοὺς Ναοὺς γιὰ νὰ τὸν κατασπασθοῦν μὲ εὐλάβεια καὶ φόβο Θεοῦ, λαμβάνουν ἁγιασμὸ χάριτος.
- Τό κάλυμμα τῶν γυναικῶν κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας λατρείας
- Ἡ τήρησις τῆς κανονικῆς τάξεως κατὰ τὰς πάρ΄ Ἐνορίαν καὶ ἐν Μοναστηρίοις Ἱεροπραξίας
- Ὅτι οὐ χρεία χρίσεως Μύρου τῶν ἁγίων Εἰκόνων (καὶ τῶν ἱερῶν Σκευῶν)
- Ὁ στολισμὸς καὶ ἡ ἀσφάλεια τῆς Νηστείας
- «Ἐὰν δὲν ἤμουν ταπεινὸς καὶ πρᾷος...»
- Περὶ τοῦ ποιοὶ ἐπιτρέπεται νὰ εἰσέρχονται στὸ Ἅγιο Βῆμα
- Ἐπὶ τῇ Ἑορτῇ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου ἐν τῷ Ναῷ
- Ἔλα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ γενοῦ ἄνθρωπος!
- Ὁμιλία γιὰ τὴν Γ’ Εμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Ἱερὸς Ναὸς Παναγίας Προυσιώτισσας Ἀθήνα 17/30-09-2018
- Θεία προτροπὴ γιὰ ὑπερνίκηση τοῦ φόβου
- Θαῦμα τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς
- Περὶ τῆς ἐν ταῖς ἁγίαις Ἑορταῖς Ἀργίας
- Περὶ Νηστείας
- Εἰς τὴν ἀνόρθωσιν τῶν πεσόντων Παρθένον Μαρίαν
- Εἰς τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου
- Ἀπὸ τὶς Διδαχὲς τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως
- Ἡ Ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ στὸν Ἅγιο Συμεὼν τὸν Νέο Θεολόγο
- Ψυχωφελῆ Σαλπίσματα
- Ἡ Πνευματικὴ Θέρμη τῆς Νοερᾶς Προσευχῆς
- Θεολογικοί σχολιασμοί καί Πατερικές θέσεις στήν Θεομητορική ἑορτή τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου