Κατὰ τὴν ἐκταφὴν τῶν ὀστῶν τοῦ Ἁγίου πρώην Φλωρίνης
κυροῦ Χρυσοστόμου Καβουρίδου ἐκ τοῦ τάφου ἐξῆλθεν εὐωδία.

Τὸ ἀνεμέναμεν. Καὶ οὕτω δὲν μᾶς ἐξέπληξεν. Ὁλόκληρον τὴν ζωήν του ἐθυσίασεν εἰς τὸν βωμὸν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἔθνους. Ἡ ἰδιωτικὴ ζωή του ἦτο ἁγία. Πρᾶος, ἀνεξίκακος, συγχωρῶν τοὺς πάντας. Ἡ καρδία του ἦτο πλημμυρισμένη ἀπὸ ἀγάπην. Τὴν Ὀρθοδοξίαν τὴν ἔζησεν ὡς ἀγάπην.

Ὁ Τάφος τοῦ πρώην Φλωρίνης πρὸ τοῦ Παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Νικολάου στὴν Μονὴ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Πάρνηθος.

Διὰ τὴν ἀγάπην δὲ αὐτὴν ἠγωνίσθη καὶ ὑπέστη σκληροὺς διωγμούς, ἐξορίας, ὀνειδισμούς, ταπεινώσεις, ὕβρεις, συκοφαντίας, ἀπὸ ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικοὺς ἐχθροὺς τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνίκησε! Πρώτη νίκη. Ἐνίκησε τὸν ἑαυτόν του καὶ ἐθυσιάσθη, χωρὶς νὰ κάμῃ συμβιβασμοὺς καὶ ὑποχωρήσεις πρὸς οὐδεμίαν κατεύθυνσιν, χάριν τῆς ἀγάπης, τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία ἑνότης διεσπάσθη διὰ τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ νέου ἡμερολογίου ἐν τῇ Λατρείᾳ. Ἠγωνίσθη μέχρις ἐσχάτων, μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του, ἐναντίον τῶν ἐξωτερικῶν ἐχθρῶν του, οἱ ὁποῖοι ἐζήτουν τὸν ἐξαφανισμόν του, καὶ τῶν ἐσωτερικῶν, οἱ ὁποῖοι εἴτε ἀπὸ φανατισμόν, εἴτε ἀπὸ ὑλικὰ συμφέροντα κινούμενοι, οὐδέποτε ἔζησαν τὴν ἀγωνίαν του.

Ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος ἕνα μῆνα πρὸ τῆς μακαρίας Κοιμήσεώς του, τὸν Αὔγουστο τοῦ 1955, στὸ Ἱερὸ Ἡσυχαστήριο «Ἄξιόν Ἐστιν» στὴν Βαρυμπόμπη Ἀττικῆς.

Ὁ Κύριος ὅμως, τοῦ ὁποίου τὴν ἀγωνίαν καὶ μόνωσιν ἔζησε, τὴν μόνωσιν τῆς Γεθσημανῆς, τὸν ηὐλόγησε, τὸν ἠξίωσε τῆς Βασιλείας Του, καὶ ἐν κόσμῳ τὸν ἐδόξασε καὶ ἔτι περισσότερον θὰ τὸν δοξάσῃ.

Ἀπόδειξις, ἡ εὐωδία τῶν Λειψάνων του. Τὴν εὐωδίαν αὐτὴν τὴν ἠσθάνθησαν κατὰ τὴν ἐκταφήν του ὑπὲρ τὰ 100 ἄτομα, μεταξὺ δὲ τούτων ἦτο καὶ ὁ Καθηγούμενος τῆς Μονῆς πατὴρ Παρθένιος καὶ ἡ ὁσία Ἡγουμένη Εὐθυμία, πρόσωπα κατὰ πάντα ἀξιόπιστα.

Σταῦρος Καραμῆτσος

(«Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας», ἀρ.φ. 348-349/10.10.1960, σελ. 13)