Παραινετικά

Μία πνευματικὴ-ἡσυχαστικὴ προσέγγισις

 

† ᾿Επισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος

Ο ΗΡΩΔΗΣ προσπάθησε νὰ θανατώση τὸν Σωτῆρα μας Χριστόν, ὁ ῾Οποῖος ὡς Βρέφος Αἰώνιον, ὡς Παιδίον Νέον, ἀποτελοῦσε ἀπειλὴ γιὰ τὸ διεφθαρμένο βασίλειό του. Νόμιζε, ὅτι θὰ ἔπαιρνε κάποια ἡμέρα τὴν ἐξουσία του, τὴν ὁποίαν ἐν τῇ ἀφροσύνῃ του θεωροῦσε ἄφθαρτη καὶ ἄτρωτη. Στὴν παράφορη προσπάθεια ἐξολοθρεύσεως τοῦ «ἐπιδόξου διεκδικητοῦ» τοῦ θρόνου του, ἔδωσε ἀπάνθρωπη ἐντολὴ γιὰ τὴν γενικὴ σφαγὴ τῶν νηπίων ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω...

Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως τοῦ ἐν Αἰγίνῃ Θαυματουργοῦ

Η ΦΩΤΕΙΝΟΤΗΤΑ τῆς πίστεως στὸν Χριστὸ μαρτυρεῖται ἀπὸ τὴν Ἀγάπη, ἡ ὁποία ἀναπτύσσεται πρὸς τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεως ὅποιου πιστεύει στὸν Χριστό· ἡ καρδιὰ τοῦ πιστοῦ αἰσθάνεται τὸν ἑαυτό της νὰ καίγεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ· ἀπὸ ποῦ αὐτὴ ἡ ἀγάπη; Πῶς μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀγαπήση τὸ ἄγνωστο;

Ἀθήνα, 29/06/2015 ἐκ.ημ

Ὁμιλία Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Φιλίππων κ. Ἀμβροσίου κατὰ τὸν Συνοδικὸ ἑορτασμὸ τοῦ Ἀπ. Παύλου ἔτους 2015.

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν κ.κ. Καλλίνικε,
Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Τίμιον πρεσβυτέριον,
Σεπτὴ διακονία,
Χορεία τῶν ἱεροψαλτῶν,
γαπητοὶ ἐν Χριστῶ.

Τὸ σκεῦος τῆς ἐκλογῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ βαστάξει καὶ κηρύξει τὸ Ὄνομα Τοῦ στοὺς ἐθνικούς. Κάθε Σάββατο συνομιλοῦσε μὲ τοὺς Ἰσραηλῖτες στὶς συναγωγὲς` ὅταν διαπίστωσε τὴν ἀπροθυμία τοὺς νὰ πιστέψουν στὸν ἀναστημένο Ἰησοῦ τοὺς εἶπε χαρακτηριστικὰ «ἐγὼ ἀπὸ τοῦ νῦν εἰς τὰ ἔθνη πορεύομαι» (Πραξ. ιη, 6).

Εἰσαγωγικὰ
 
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΥΣ τοῦ ἐνδιαφέροντος καὶ ἐπικαίρου ἄρθρου μὲ τὸν ὡς ἄνω τίτλο, τὸ ὁποῖο ἀναδημοσιεύουμε ἐν συνεχείᾳ, εἶναι ὁ Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Συρακουσῶν καὶ Τριάδος Ἀβέρκιος, ἕνας ἐπιφανὴς Ἱεράρχης τῆς Ἀδελφῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τὸ ἔτος 1976.

Ο ΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΣ μὲ τὴν μελέτην τῆς μακραίωνος Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας συναντᾷ εἰς τοὺς καιρούς, καθ’ οὕς ἡ ὀρθόδοξος πίστις ἐδιώκετο ὑπὸ αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν, μερικὰ γεγονότα, τὰ ὁποῖα ὁσονδήποτε μεμονωμένα καὶ ἄν παρουσιάζονται, εἶναι χαρακτηριστικώτατα τοῦ θείου Ζήλου καὶ τῆς πεπαρρησιασμένης Ὁμολογίας τῶν λαϊκῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι παρὰ τὸ πλευρὸν τῶν Ἐπισκόπων των ἱστάμενοι, κατ’ οὐδένα τρόπον ἔστεργον νὰ ἐπικοινωνήσωσι μὲ ἐπισκόπους κακοδόξου φρονήματος. Πολλάκις ἡ κοσμικὴ ἐξουσία, νοσοῦσα καὶ αὐτὴ κακοδοξίαν, ἐπροστάτευε καὶ ἐνίσχυε τοὺς κακοδόξους ἐπισκόπους, τοὺς ὁποίους διὰ πολλῶν μέσων ἐπεχείρει νὰ ἐγκαταστήσῃ εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους Πατριαρχικούς, Μητροπολιτικοὺς, Ἀρχιεπισκοπικοὺς καὶ Ἐπισκοπικοὺς Θρόνους, συλλαμβάνουσα καὶ ἀδίκως καὶ παρανόμως καθαιροῦσα καὶ ἐξορίζουσα ἤ ἐνίοτε καὶ δολοφονοῦσα τοὺς κανονικῶς κατέχοντας αὐτοὺς Ἱεράρχας. Ὁ λαὸς ὅμως μίαν τοιαύτην τῶν κακοδόξων βίαν οὐδέποτε ἠνείχετο, ἀλλὰ διὰ παντοίων τρόπων ἀπεδοκίμαζεν, ὥστε οἱ αἱρετικοὶ ἐπίσκοποι παρ’ ὅλην τὴν ἀνάπτυξιν τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, ἠναγκάζοντο ἀπὸ τὴν ἔκδηλον τοῦ λαοῦ περιφρόνησιν νὰ ἐγκαταλείψωσι τοὺς θρόνους, εἰς τοὺς ὁποίους δυναστικῶς καὶ ἀντικανονικῶς ἀνέβησαν.


Καθεδρικός Ιερός Ναός Αγίου Αθανασίου Αθήναι
Αθήνα 20-09/03-10-2015

 

«Πάντα τά ἔθνη, ὅσα ἐποίησας, ἥξουσι καὶ προσκυνήσουσιν ἐνώπιόν σου Κύριε, καὶ δοξάσουσι τὸ ὄνομά σου, ὅτι μέγας εἶ Σύ καὶ ποιῶν θαυμάσια, σὺ εἶ ὁ Θεός μόνος» (Ψαλμός 85, 9-10).

Περὶ Λαϊκῶν Ἱεροκηρύκων

ΣΕ παλαιὸ τεῦχος τοῦ Περιοδικοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας «Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας» (ἀρ.φ. 430/4.11.1963, σελ. 7), δημοσιεύθηκε ἕνα μικρὸ κείμενο, μὲ τίτλο «Εἰδοποίησις», τὸ ὁποῖο ἔθιγε τὸ ζήτημα τῶν Λαϊκῶν Ἱεροκηρύκων, οἱ ὁποῖοι περιήρχοντο τοὺς Ναούς μας γιὰ νὰ μεταδώσουν τὸν θεῖο λόγο, ἀλλὰ δὲν ἐξέφραζαν τὴν Ἱερὰ Σύνοδο ὡς πρὸς τὸ φρόνημα καὶ τὸ ἦθος.

ΛΟΓΟΣ
Εἰς τὸν Ἅγιον Νέον Ἱερομάρτυρα Ἰωσὴφ τὸν ἐκ Δεσφίνης

ἐκφωνηθεὶς κατὰ τὸν Α' ἐπίσημον ἑορτασμὸν τῆς μνήμης αὐτοῦ
ὑπὸ τοῦ Θεοφ. Ἐπισκόπου Μαραθῶνος κ. Φωτίου
Ἱερὸς Ναὸς Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου Δάφνης Ἀθηνῶν

[Τρίτη, 22-7/4-8-2015]

+ Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος

 

ΟΤΑΝ λέγουμε Ὀρθόδοξο Ἐκκλησιαστικὸ Φρόνημα, δὲν ἐννοοῦμε ἁπλῶς τὴν ἀπόκτησι καὶ κατοχὴ θεωρητικά, γνωσιολογικὰ καὶ ἰδεολογικὰ τῶν ἀρχῶν τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἀπὸ τὸν κάθε ἕνα ἀπὸ ἐμᾶς. Ἀλλά, ἐννοοῦμε κάτι βαθύτερο, μία διαρκῆ στάσι καὶ πορεία ζωῆς, ἡ ὁποία εἶναι ἐμποτισμένη ἀπὸ τὸ Ἦθος τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ αὐτὸ τὸ Ἦθος, ὁ φορέας του τὸ ἐκφράζει καὶ τὸ ἐκδηλώνει σὲ κάθε λεπτομέρεια τῆς ζωῆς του.