Νέα

Ὁμολογιακή Ἐκδήλωση στήν Λάρισα

 

Μέ τήν εὐλογία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Ἀθανασίου, τήν Κυριακή, 7/20-10-2019, πραγματοποιήθηκε ἐνδιαφέρουσα ὁμολογιακή Ἐκδήλωση στήν Λάρισα, στό Κέντρο Ἐκδηλώσεων «Κιβωτός», γιά τήν ἀντίσταση τῆς Ὀρθοδοξίας ἔναντι τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.


Τήν Ἐκδήλωση ὀργάνωσαν: Ὁ Ἱερός Ναός Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀμπελῶνος Λαρίσης καί ὁ Σύλλογος Χριστιανικῆς Νεολαίας «Ὁ Ἅγιος Γεδεών».

ekdilosi larisa 1


Προσκεκλημένοι Ὁμιλητές ἦταν ὁ Πρωτ. π. Νικόλαος Δημαρᾶς ἀπό τήν Ναύπακτο, Δρ. Νομικῆς, συγγραφεύς καί ἐκδότης, Ἐφημέριος τοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Πάντων Πατρῶν, ὁ ὁποῖος εἰσηγήθηκε τό θέμα: «Ἡ ἀλλοίωση τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος ἀπό τήν ἑκατονταετῆ δράση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», καί ὁ κ. Ζήσης Τσιότρας, θεολόγος ἐκπαιδευτικός, ὁ ὁποῖος παρουσίασε τό θέμα: «Ὑπάρχει συνεπής καί σοβαρή ἀντίσταση ἔναντι τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπό τό Ὀρθόδοξο πλήρωμα;». Συντονιστής τῆς ὅλης Ἐκδηλώσεως ἦταν ὁ λόγιος Ἀρχιμ. π. Νικηφόρος Νάσσος.

ekdilosi larisa 2


Στήν εἰσήγηση τοῦ Ζήση Τσιότρα, ἀφοῦ ἔγινε μιά σύντομη ἀναδρομή στήν ἱστορία τοῦ Ἀγῶνος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων ἀπό τό 1924 κι ἔπειτα, στήν συνέχεια δόθηκε ἰδιαίτερη ἔμφαση στό ζήτημα τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς ὡς χαρισματικοῦ γεγονότος καί βασικοτάτου στοιχείου τῆς ὑποστάσεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί ἀξιολογήθηκε, μέ ἀντιπαραβολή, ἡ στάση τῶν Οἰκουμενιστῶν Νεοημερολογιτῶν καί ἰδιαιτέρως τοῦ Οἰκουμενιστοῦ πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου ἔναντι τῆς θείας αὐτῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γενικότερα, ὅλη ἡ οἰκουμενιστική θεώρηση ἀπαξιώνει καί ἐλαχιστοποιεῖ ὄχι μόνον τήν ἀξία τῶν θείων ἀληθειῶν καί δογμάτων τῆς πίστεώς μας, ἀλλά καί αὐτά τά σωστικά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, διά τῶν ὁποίων ἐπιτυγχάνεται ὁ ἁγιασμός καί ἡ σωτηρία τῶν πιστῶν. Ἡ ἀναγνώριση ἱερωσύνης ἐκ μέρους των στούς Παπικούς, τούς Προτεστάντες καί τελευταία καί σέ σχισματικούς τῆς Οὐκρανίας, ἐκ τῶν ὁποίων κάποιοι δέν ἔχουν λάβει οὔτε τήν τυπική χειροθεσία, ὄντες παντελῶς ἀχειροτόνητοι, μᾶς ἀποδεικνύει ὅτι οἱ Οἰκουμενιστές Νεοημερολογῖτες δέν ἐνδιαφέρονται καθόλου γιά τίς ἀπαραίτητες ἐκεῖνες προϋποθέσεις, οἱ ὁποῖες ἐξασφαλίζουν τήν ἐγκυρότητα τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Εἶναι, λοιπόν, τουλάχιστον ὑποκρισία νά ἀμφισβητοῦν τήν κατά πάντα ὑποστατή και ἔγκυρη χειροτονία ἡμῶν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων.


Στήν συνέχεια, ἔγινε ἀναφορά καί στήν ἀντίσταση πού ὑπάρχει ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί σέ πολλές ἄλλες χῶρες τοῦ κόσμου μέσα σ’ αὐτά τά ἑκατό χρόνια δράσης του καί τίς προοπτικές πού ἀνοίγονται γιά μιά συντονισμένη Πανορθόδοξη Μαρτυρία τῶν Γνησίων κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Στήν εἰσήγησή του ὁ π. Νικόλαος Δημαρᾶς παρουσίασε: Τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός ὁρίζοντάς τον ὡς τήν αἵρεση ἤ ἀλλιώς τήν παναίρεση πού ἀρνεῖται τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ἔδωσε τόν ὁρισμό τῆς ὀρθόδοξης καί καθολικῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία πού ἀκολουθεῖ ὅ,τι πάντοτε, παντοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη καί βρίσκεται σέ συμφωνία μέ τό σῶμα τῶν Ἁγίων, τήν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, τήν Ἐκκλησία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Τόνισε πώς ἡ ὑπόθεση στόν Οἰκουμενισμό δέν εἶναι μόνον γιά τίς λεγόμενες κανονικές παραβάσεις δηλ. τίς συμπροσευχές καί τά οὐνιτικά συλλείτουργα, ἀλλά πρόκειται γιά τό μεῖζον θέμα τῆς Πίστεως, γιά τόν διαλυτικό τῶν πάντων Συγκρητισμό, πού σάν τό πλέον θανάσιμο δηλητήριο κυκλοφορεῖ στίς φλέβες τῆς ἀνθρωπότητος καί ἔχει διαποτίσει τήν ἐπίσημη «Ὀρθοδοξία». Ἐξήγησε, ὅτι ὑπάρχει διαφορά ὅταν ἡ αἵρεση κηρύσσεται ἀπό μεμονωμένους ἐπισκόπους καί ποιμένες ἀπό τήν κήρυξή της συνοδικά, θεσμικά, δημόσια καί συνεχῶς. Τότε τά πράγματα διαφέρουν οὐσιωδῶς, ὅταν ἔχουμε συνοδική, θεσμική, δημόσια και συνεχόμενη διακήρυξη αἵρεσης ἤ ἀλλοίωση τῆς παράδοσης τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Πίστης διαχρονικά. Αὐτὸ συνέβη μὲ τὴν οἰκουμενιστικὴ ἐγκύκλιο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ 1920, μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἑορτολογίου στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τὸ 1924, μὲ τὴν ἀπόφαση τῆς αὐτῆς ἐκκλησίας νὰ ἀποτελέσει ἱδρυτικὸ μέλος τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν» τὸ 1948, μὲ τὴν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων (τῆς ἀκοινωνησίας) μὲ τοὺς Παπικοὺς ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τὸ 1965, μὲ τὴν μορφὴ ἑνώσεως τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας μὲ τοὺς Συροϊακωβῖτες τὸ 1991, μὲ τὴν ἀναγνώριση τοῦ Παπισμοῦ στὸ Μπάλαμαντ τοῦ Λιβάνου τὸ 1993, μὲ τὴν διακήρυξη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπὸ τὴν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου στὴν Κρήτη τὸ 2016, μὲ τὶς ἀμέτρητες συμπροσευχὲς μὲ ὅλους τοὺς ἑτεροδόξους αἱρετικοὺς ἀκόμη καὶ μὲ ἀλλοθρήσκους. Ὅλα αὐτὰ ἀποδεικνύουν τὴν ἀποκοπή τους ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τὴν αὐτοκαταδίκη τους.


Τονίσθηκε ἐπίσης ὅτι ὑπάρχει μολυσμός ἀπό τήν παραμονή σέ κοινωνία μέ τήν αἵρεση, ἀναφέρθηκε στὸ πῶς γίνονταν δεκτοί οἱ αἱρετικοί ἀπό τήν Ἐκκλησία κατά τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία καί ποιμαντική καὶ κατέληξε μέ τίς ἐπισημάνσεις ποῦ καί πῶς ἀλλοιώνεται τό ὀρθόδοξο βίωμα καί ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση ἀπό τήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.


Τήν Ἐκδήλωση παρακολούθησαν ὁ Πρωτοσύγκελλος τῆς τοπικῆς Μητροπόλεως Πρωτ. π. Γεώργιος Κοντοθανάσης, οἱ γηραιοὶ Πρωτ. π. Ἀθανάσιος Τσιότρας καὶ Πρωτ. π. Βασίλειος Ἀθάνατος καί ὁ Αἰδ. π. Κωνσταντῖνος Παπανάτσιος Ἐφημέριος τοῦ Ναοῦ τοῦ Τιμίου Προδρόμου στόν Βόλο. Ἐπίσης δύο Ἀδελφές Μοναχές καί πλῆθος κόσμου.

ekdilosi larisa 3


ὄμορφη αἴθουσα τοῦ Κέντρου Ἐκδηλώσεων «Κιβωτός» εἶχε γεμίσει ἀπό τήν παρουσία τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἄκουσαν μέ πολύ ἐνδιαφέρον τίς δύο Εἰσηγήσεις καί τά καίρια σχόλια τοῦ Συντονιστῆ π. Νικηφόρου. Ὁ καλλίφωνος Ἱεροψάλτης κ. Νικόλαος Μηλιώνης ἄνοιξε τήν Ἐκδήλωση μέ τό ἀναστάσιμο Ἀπολυτίκιο τοῦ πρώτου ἤχου «Τοῦ λίθου σφραγισθέντος…» καί τό Ἀπολυτίκιο τοῦ ἁγίου Ἀχιλλείου «Χαίροι ἔχουσα ἡ Θεσσαλία…», καί ἔκλεισε τήν Ἐκδήλωση μέ τόν ὕμνο πρός τήν ὑπέρμαχο Στρατηγό μας, τήν Κυρία Θεοτόκο, «Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ…».


Εὐχόμαστε μέ τίς Ἐκδηλώσεις αὐτές νά στερεωθεῖ τό φρόνημα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καί νά συνεχίσουμε ὅλοι μας τόν καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεως, γιά τήν διαφύλαξη τῶν τιμίων καί ἱερῶν ἀρχῶν τῆς πίστεώς μας.