ὑπό π. Νικηφόρου Νάσσου
Μετά τήν ἔνδοξο Ἀνάληψη στούς οὐρανούς, τοῦ μεγάλου Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία, πού εἶναι τό μυστηριακό σῶμα Του, ἑορτάζει γηθοσύνως τήν «μεθέορτον καί τελευταῖαν ἑορτήν», ὅπως ψάλλουμε1 , καί «αὕτη ἐστι Πεντηκοστή»2 . Ἡ Ἑορτή αὐτή εἶναι «ἐπαγγελίας συμπλήρωσις καί προθεσμίας». Πράγματι, ἐνῶ οἱ ἄνθρωποι κατά καιρούς ὑπόσχονται πολλά στούς συνανθρώπους τους καί σέ πολλές περιπτώσεις δέν πραγματοποιοῦν τά ὑπεσχημένα, αὐτό δέν συμβαίνει μέ τόν Θεάνθρωπο Χριστό, ὅπως σημειώνει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Ὁ Θεός, ὅ,τι ὑπόσχεται, τό πραγματοποιεῖ μέ πιστότητα.