Ἀριθμὸς Πρωτ. 2818

Ἐν Ἀθήναις, 09/22-03-2019

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ

Παντὶ τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος

 

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ὁ ἀρχέκακος ἐχθρὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας οὐδέποτε παύει νὰ ἐγείρει πειρασμοὺς καὶ προσκόμματα στοὺς πιστούς. Ἐσχάτως, ἐπλάνησε ὀλίγους πρώην ἀδελφούς μας, οἱ ὁποῖοι ἀπεκόπησαν οἰκειοθελῶς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῶν ΓΟΧ γιὰ νὰ συστήσουν μία δική τους «διακεκριμένη γνωστή θρησκεία», ἀκολουθῶντας τὶς ὁδηγίες νεοημερολογίτου τινὸς Καθηγητοῦ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου, λεγομένου Κυριάκου Κυριαζόπουλου.

Ὁ ἐν λόγῳ Καθηγητὴς συνέγραψε 80σέλιδη «γνωμοδότηση», προκειμένου νὰ ἀποδείξει τὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας ὡς δῆθεν αἱρετική, ἐξ αἰτίας τῆς πρὸ ἐτῶν ἀποφάσεως γιὰ τὴν χρήση τῆς νεοπαγοῦς νομικῆς μορφῆς τῶν Θρησκευτικῶν Νομικῶν Προσώπων (ΘΝΠ), γιὰ τὴν πρόσληψη νομικῆς προσωπικότητος ἐκ μέρους κάποιων ἀπὸ τὶς Μητροπόλεις τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μας ὡς Ἐκκλησιαστικοῦ Νομικοῦ Προσώπου (ΕΝΠ).

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Φώτιος, κατ᾿ ἐντολὴν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἀπεδόμησε πλήρως τὴν γνωμοδότηση αὐτὴ σὲ Πραγματεία του ὑπὸ τίτλον: «Οἱ κατὰ φαντασίαν ὁμολογητές», ἀποτελούμενη ἀπὸ δύο μέρη, στὰ ὁποῖα ἀναλύονται 12 ζητήματα σὲ ἰσάριθμες ἑνότητες. Στὸ τέλος καταλήγει στὰ ἀκόλουθα συμπεράσματα, τὰ ὁποῖα παραθέτουμε αὐτούσια:

Συμπεράσματα

 

Ἀπὸ τὰ ἀναλυτικῶς ἀναφερθέντα τόσο στὸ Α´ ὅσο καὶ στὸ Β´ μέρος τῆς ἀπαντήσεώς μας στὴν Γνωμοδότηση τοῦ κ. Κυριαζόπουλου προκύπτει ὅτι:

Ὁ συντάκτης της Γνωμοδοτήσεως κ. Κυριάκος Κυριαζόπουλος οὐδέποτε ὑπῆρξε πιστὸς τῆς Ἐκκλησίας τῶν ΓΟΧ. Μάλιστα ἔχει ἐκπεφρασμένες ἀπόψεις ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ εἰδικότερα σὲ ἄλλη γνωμοδότησή του θεωρεῖ «ἐκκλησιολογικῶς ἐσφαλμένη» τὴν ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας μας συγκρότηση Ἱεραρχίας. Αὐτὸ ἀποτελεῖ ἔνδειξη τοῦ πῶς ἐννοεῖ τὸ ἐκκλησιολογικῶς ὀρθὸν καὶ πῶς τὸ ἐκκλησιολογικῶς ἐσφαλμένον. Παράλληλα, ἔχει ἐκφράσει δημοσίως τὴν ὑποστήριξή του στὴν «μεταρρυθμιστικὴ ἀντζέντα» τῶν θλιβερᾶς μνήμης ἀποστατῶν Πατριαρχῶν Μελετίου Μεταξάκη καὶ Ἀθηναγόρου, θεωρεῖ ὡς πανορθοδόξου κύρους τὶς ἀποφάσεις τοῦ λεγομένου «Πανορθοδόξου Συνεδρίου» τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 1923, ἐπαινεῖ τὴν προοδευτικότητα τοῦ νεοημερολογίτου μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου καὶ διατυπώνει ἀντορθόδοξες ἀπόψεις σχετικῶς μὲ τὴν ἔννοια τῶν ἐκτὸς γάμου σαρκικῶν σχέσεων (Βλ. «ΟΙ ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ», μέρος Β΄, Παράρτημα Θ´ καὶ Η´). Συνεπῶς εἶναι παντελῶς ἀναρμόδιος γιὰ νὰ ἀποφαίνεται τὶ εἶναι «Ἐκκλησιολογικῶς ὀρθὸν» γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας (Βλ. «ΟΙ ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ», μέρος Α´, σελ. 1-4).

Οἱ πρώην ΓΟΧ, οἱ ὁποῖοι προσέτρεξαν σὲ αὐτὸν γιὰ τὴν ἐκ τῶν ὑστέρων τεκμηρίωση τῆς ἤδη γενομένης ἀδίκου ἀποτειχίσεώς τους, διέπραξαν τὸ σφάλμα τῆς πνευματικῆς ἐσχάτης προδοσίας.

Ἡ γνωμοδότηση αὐτὴ καθεαυτὴ ἀποτελεῖ ἕνα σχοινοτενὲς κείμενο 78 σελίδων μὲ κύρια χαρακτηριστικὰ τὶς συνεχεῖς ἐπαναλήψεις, τὰ αὐθαίρετα συμπεράσματα καὶ τὴν ἔλλειψη τεκμηριώσεως. Στόχος τῆς γνωμοδοτήσεως εἶναι νὰ ἀποδείξει ὅτι ἡ ἐκ μέρους τῶν ἐντολέων τοῦ κ. Καθηγητοῦ ἐπίκληση τῶν Ἱερῶν Κανόνων λα´ Ἀποστολικοῦ καὶ ιε´ τῆς ΑΒ´ Συνόδου γιὰ τὴν ἀποτείχισή τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῶν ΓΟΧ εἶναι θεμιτή. Δεδομένου ὅτι ὁ λα´ ἀποστολικὸς ἑρμηνεύεται ὀρθῶς ἀπὸ τὸν μεταγενέστερο ιε´ τῆς ΑΒ´, ὁ στόχος τῆς γνωμοδοτήσεως θὰ εἶχε θεωρηθεῖ ἐπιτυχὴς μόνον ἐφ᾽ ὅσον ὁ κ. Κυριαζόπουλος ἀπεδείκνυε ὅτι, οἱ Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας μας περιέπεσαν σὲ αἵρεση καταδικασμένη ἀπὸ Συνόδους ἢ Ἁγίους Πατέρες. Κανένα τέτοιο τεκμήριο δὲν παρουσίασε. Προσπάθησε νὰ ἀξιολογήσει θεολογικὰ ἕνα νομικὸ ζήτημα καὶ ἀπέτυχε. Μάλιστα ὁ ἴδιος σὲ προγενέστερο βιντεοσκοπημένο μάθημά του εἶχε διατυπώσει ρητῶς, ὅτι οἱ ΓΟΧ μποροῦν νὰ χρησιμοποιήσουν τὸν νέο νόμο γιὰ τὶς θρησκευτικὲς νομικὲς προσωπικότητες.

Ὁ ὅρος «Κανονικὴ δικαιοδοσία», ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται στὸν Ν.4301, σημαίνει «ὅρια διοικητικῆς ἁρμοδιότητας» καὶ δὲν ἀποτελεῖ ἀξιολογικὴ κρίση τοῦ Νομοθέτη ὑπὲρ τῆς κανονικότητας τῆς νεοημερολογιτικῆς ἐκκλησίας, ὅπως ἐσφαλμένα ἰσχυρίζεται ὁ κ. Κυριαζόπουλος (Αὐτόθι, ἑν. 1).

Οὐδέποτε ἡ Ἐκκλησία ΓΟΧ Ἑλλάδος εἶχε διατυπώσει τὸν ἰσχυρισμὸ ὅτι ἀποτελεῖ τὴν «Ἐπικρατοῦσα θρησκεία» στὴν Ἑλλάδα. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πρὸ τοῦ σχίσματος τοῦ 1924 ἦταν καὶ ἀκαινοτόμητος καὶ ἐπικρατοῦσα θρησκεία στὴν Ἑλλάδα. Μετὰ ὅμως τὸ σχίσμα τοῦ 1924 ἡ Ἐκκλησία τῶν ΓΟΧ κληρονόμησε τὸ Ἀκαινοτόμητον καὶ ἡ Νεοημερολογιτικὴ τὸ χαρακτηριστικὸ τῆς «Ἐπικρατούσης θρησκείας» (Αὐτόθι, ἑν. 2). Ὁ Ἅγιος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος ῥητῶς ἀπορρίπτει τὸν ἰσχυρισμὸ νομικῶν τῆς ἐποχῆς του ὅτι «ὁ Παλαιοημερολογιτισμὸς δὲν ἀποτελεῖ θρησκείαν ἀνεξάρτητον τῆς κρατούσης Ὀρθοδόξου θρησκείας» (Αὐτόθι, ἑν. 3.2, σελ. 15).

Ἀποδείχθηκε ἐντελῶς ἀνακριβὴς ὁ ἰσχυρισμὸς τοῦ κ. Κυριαζόπουλου ὅτι οἱ Μητροπόλεις ΓΟΧ, οἱ ὁποῖες προσέλαβαν τὴν νομικὴ μορφὴ τῶν ΘΝΠ, περιῆλθαν ὑπὸ τὴν ἐποπτεία [«ὑπήχθησαν» λέγει, ἀλλὰ καὶ ὁ ὅρος «ὑπαγωγὴ» εἶναι ἀνακριβὴς ὅπως ἀπεδείχθη (Βλ. «ΟΙ ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ... Α´, ἑν. 3)] τοῦ Τμήματος Ἑτεροδόξων καὶ Ἑτεροθρήσκων τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας. Ἀπεδείχθη ὅτι ὅλοι οἱ ΓΟΧ [εἴτε προσέλαβαν τὴν μορφὴ τῶν ΘΝΠ εἴτε ὄχι (Ὅπως ἡ Ἀδελφότης Ἁγ. Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου Βόλου)] κατὰ τὸ ἀμέσως προηγούμενο ὀργανωτικὸ σχῆμα τοῦ Ὑπουργείου, τελοῦσαν ὑπὸ τὴν ἄμεσο ἐποπτεία τῆς Διευθύνσεως Θρησκευτικῆς Διοικήσεως (Βλ. «ΟΙ ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ... Α´, ἑν. 3). Προσφάτως ἔγιναν νέες διοικητικὲς ἀνακατάξεις, κατὰ τὶς ὁποῖες τὸ Τμῆμα Ἑτεροδόξων καὶ Ἑτεροθρήσκων τοῦ ΥΠΕΘ καταργήθηκε ἐντελῶς (Βλ. «ΟΙ ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ», μέρος Β΄, σελ. 1).

Ἡ ἀντιπρόταση τοῦ κ. Κυριαζόπουλου γιὰ τὴν ψήφιση ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Βουλὴ εἰδικοῦ Νόμου, ὁ ὁποῖος θὰ ἐνέκρινε τὸν Καταστατικὸ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας ΓΟΧ Ἑλλάδος καὶ θὰ ἀναγνώριζε τὴν ἰδιόρρυθμη νομικὴ προσωπικότητα τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τῶν ὀργανωτικῶν της ὑποδιαιρέσεων, πέραν τοῦ ὅτι εἶναι πρακτικῶς ἀνέφικτη, δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἀποδεκτὴ ἀπὸ ἐμᾶς, διότι θὰ καθιστοῦσε τοὺς ἐντελῶς ἀσχέτους μὲ τὴν Ὀρθοδοξία Βουλευτές, ρυθμιστὲς τοῦ τρόπου ὀργανώσεώς μας. Τοὺς Κανονισμοὺς τῶν ΘΝΠ τοὺς συντάξαμε ὅπως ἐμεῖς θέλαμε καὶ ἐγκρίθηκαν ὅπως ἦταν ἀπὸ τὰ Πρωτοδικεῖα, βάσει μάλιστα καὶ τῆς κρυσταλλίνης καθαρότητος Ὀρθόδοξης Ὁμολογίας μας. Τὸ Πρωτοδικεῖο μπορεῖ νὰ ἐγκρίνει ἢ νὰ ἀπορρίψει ἐντελῶς ἕναν Κανονισμό (ἐὰν κρίνει ὅτι δὲν συντάχθηκε σύμφωνα μὲ τὶς προβλέψεις τοῦ νόμου), ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ τροποποιήσει τὶς διατάξεις του. Στὴν Βουλὴ οἱ Βουλευτὲς μποροῦν νὰ προτείνουν τροπολογίες καὶ νὰ διαμορφώνουν τοὺς νόμους κατὰ τὴν βούληση τῆς ἑκάστοτε πλειοψηφίας (Αὐτόθι, ἑν. 4).

Ὁ δῆθεν «νομικὸς οἰκουμενισμός», εἶναι ἕνα ἐφεύρημα τῆς φαντασίας τοῦ κ. Κυριαζόπουλου, τὸ ὁποῖο ἐπεκτεινόμενο ὁδηγεῖ σὲ παραλογισμό: κάθε πρακτικὴ τῶν Ὀρθοδόξων ποὺ γίνεται μὲ ὅμοιο τρόπο καὶ ἀπὸ ἄλλους ἀνθρώπους, ἄλλων θρησκειῶν, σὲ διάφορες πτυχὲς τῆς ἀνθρώπινης δραστηριότητας, θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ «οἰκουμενισμός». Ἐπίσης, εἶναι σφάλμα νὰ χαρίζει ὁ κ. Καθηγητὴς τὴν ἀνεκτικότητα καὶ τὴν ἀνεξιθρησκεία στὸν Ἀγνωστικισμό (Αὐτόθι, ἑν. 5).

Στὴν ἀπεγνωσμένη προσπάθειά του νὰ προσάψει σὲ ἐμᾶς αἱρετικὲς ἀπόψεις, ὁ κ. Κυριαζόπουλος διατυπώνει αἱρετικότατες καινοφανεῖς ἰδέες, ὅπως τὰ περὶ τῆς Θείας Φύσεως τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας! Ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Χριστός, ἔχει πράγματι Θεία καὶ ἀνθρώπινη Φύση. Τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖται ἀπὸ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀσφαλῶς δὲν ἔχουν κάποια θεία φύση. Βεβαίως, ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὴν ἀρχή της στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, μὲ τὸν Ὁποῖο διατελεῖ σὲ ὀργανικὸ σύνδεσμο ὅπως τὸ Σῶμα μὲ τὴν Κεφαλή, πρὸς ἁγιασμὸ καὶ σωτηρία τῶν μελῶν της, καὶ φέρει ἐνοικοῦσα τὴν Χάρη καὶ Ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅμως, μία μόνον ἄκτιστη Θεία Φύση ὑπάρχει, ἡ Φύση τοῦ ἐν Τριάδι ἑνὸς Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ Θεία Φύση τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀναφέρει ὁ κ. Κυριαζόπουλος, ποιά εἶναι (Αὐτόθι, ἑν. 6);

Ὁ κ. Κυριαζόπουλος ἀπέτυχε νὰ ἀποδείξει ὅτι τὸ νομικὸ καθεστὼς τῆς Ἐκκλησίας τῶν ΓΟΧ διὰ τῆς προσλήψεως τῆς νομικῆς προσωπικότητος τῶν ΘΝΠ ὑποβαθμίζεται. Μάλιστα ὁ ἴδιος παραδέχεται ὅτι: «Όλες οι θρησκευτικές κοινότητες, είτε έχουν νομική προσωπικότητα του Αστικού Δικαίου ή του Νόμου 4301/2014 είτε δεν έχουν, απολαμβάνουν των θρησκευτικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ειδικότερα της θρησκευτικής ελευθερίας» (Αὐτόθι, ἑν. 7).

Ἡ μὴ πρόσληψη Νομικῆς Προσωπικότητας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῶν ΓΟΧ καὶ τῶν ὀργανωτικῶν της ὑποδιαιρέσεων δημιουργεῖ πολλὰ προβλήματα στὴν δράση τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ ἄνευ Νομικῆς Προσωπικότητας λειτουργία δὲν προσφέρει κανένα ἀπολύτως πλεονέκτημα, οὔτε ἀκόμη ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν διοικητικὴ ἄδεια γιὰ κάθε οἰκοδομούμενο Ναό (Αὐτόθι, ἑν. 8).

Ὁ κ. Κυριαζόπουλος ἄδραξε τὴν εὐκαιρία μὲ τὴν γνωμοδότηση αὐτὴ γιὰ νὰ ἀναπτύξει τὴν ἐκκεντρικὴ ἄποψή του γιὰ τὸν τρόπο διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο, προφανῶς, δὲν μπόρεσε νὰ συλλάβει ὁ νοῦς τῶν Ἁγίων Πατέρων ἐπὶ τόσους αἰῶνες! Καὶ αὐτὸς ὁ τρόπος διοικήσεως ὀνομάζεται «Συνοδικότητα ὑπὸ τὴν εὐρεία ἔννοια» καὶ συνίσταται στὴν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες μέσῳ κληρικολαϊκῶν ὀργάνων. Ἀποδείχθηκε ὅτι ἡ ἐφαρμογὴ αὐτοῦ τοῦ συστήματος στὸ Οἰκου¬μενικὸ Πατριαρχεῖο γιὰ ἕνα χρονικὸ διάστημα εἶχε ὀλέθρια γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἀποτελέσματα. Ὁ τελευταῖος Πατριάρχης ποὺ ἐξελέγη ἀπὸ κληρικολαϊκὸ ἐκλεκτορικὸ σῶμα, ἦταν ὁ Μελέτιος Μεταξάκης (Τὸν ὁποῖο ἐπαινεῖ σὲ συνεντεύξεις του ὁ κ. Κυριαζόπουλος, ὁπότε ἔτσι ἐξηγεῖται ἴσως ἡ προτίμησή του γιὰ τὸν τρόπο αὐτὸ διοικήσεως. Βλ. καὶ αὐτόθι, ἑν. 9)!

Διαπιστώθηκε ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας δὲν ἐπιδιώκει φορολογικὰ προνόμια μὲ τὴν χρήση τοῦ Ν.4301, ἀλλὰ ἴση φορολογικὴ μεταχείρηση. Ἀποδείχθηκε ἀβάσιμη ἡ μομφὴ ὅτι μὲ τὰ ΘΝΠ ἐπιδιώκουμε ἐπιχορηγήσεις κρατικὲς ἢ εὐρωπαϊκές, διότι τὰ Νομικὰ Πρόσωπα τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα καὶ μάλιστα οἱ Ἀστικὲς Ἑταιρίες προσφέρονται καλύτερα ὡς ἀποδέκτες ἐπιχορηγήσεων (“ΟΙ ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ... Β´, ἑν. 10).

Παρὰ τὴν φαινομενικὴ ἀντίθεσή του στὸν Ν.4301, ὁ κ. Κυριαζόπουλος προτείνει βελτιωτικὲς τροποποιήσεις, οἱ ὁποῖες εἶναι μὲν γενικῶς ἀξιόλογες, ἀλλὰ περιττὲς πλέον γιὰ ἐμᾶς (Αὐτόθι, ἑν. 11).

Τέλος, ἀπεδείχθη ὅτι ὄντως ὁ Ν.4301 ἄρθρ. 12 παράγρ. 2 προστατεύει τὶς ἐπωνυμίες τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Νομικῶν Προσώπων ἀπὸ κάθε ἀντιποίηση ὁποιασδήποτε προελεύσεως. Καὶ μόνον γι᾿ αὐτὸ θὰ ἄξιζε νὰ κάνουμε χρήση αὐτοῦ τοῦ Νόμου διασφαλίζοντας τὴν ἐπωνυμία τῆς Ἐκκλησίας μας ἔναντι ὅσων τὴν οἰκειοποιοῦνται αὐτοβούλως καὶ τὴν χρησιμοποιοῦν παρανόμως πρὸς ἐκπλήρωσιν τῶν ἀντι-εκκλησιαστικῶν σκοπῶν τους (Αὐτόθι, ἑν. 12.1).

Ἐν κατακλεῖδι, πρόκειται για μία κατὰ παραγγελίαν γνωμοδότηση καὶ ἀπηχεῖ τὴν ἐπιθυμία αὐτῶν ποὺ τὴν παρήγγειλαν. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας εἶναι τὸ ἀνώτατο ἀποφασιστικὸ ὄργανο σὲ μία Τοπικὴ Ἐκκλησία, καὶ τὸ κριτήριο γιὰ τὴν λήψη τῶν ἀποφάσεων ἀπὸ αὐτὴν εἶναι τὸ ποιὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ ὄχι ἡ ὑποχώρηση στὶς ἐμπαθεῖς ἐπιθυμίες κάποιων μωροκενοφιλοδόξων λαϊκῶν (οἱ πλείονες ἐξ αὐτῶν δίχως πνευματικὴ ζωὴ καὶ ὄντες σεσημασμένοι ταραχοποιοί), οἱ ὁποῖοι κινούμενοι ἀπὸ τὸ πάθος τῆς φιλαρχίας θέλουν νὰ ἀσκοῦν ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση. Ἄλλωστε, ἡ συντριπτικὴ πλειονότης τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας τῶν ΓΟΧ τοὺς ἔχει γυρίσει ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τὴν πλάτη, περιβάλλοντας μὲ ἐμπιστοσύνη τὴν Ἱεραρχία μας.

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος προτρέπει ὅσους ἐπιθυμοῦν νὰ ἐρευνήσουν τὴν τεκμηρίωση τῶν συμπερασμάτων νὰ ἀνατρέξουν στὶς ἑνότητες, στὶς ὁποῖες παραπέμπουν, καὶ νὰ μὴ πλανῶνται ἀπὸ γνωμοδοτήσεις θεολογούντων, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται ἐκτὸς τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Μετ᾿ εὐχῶν, δι᾿ εὐλογημένην καὶ καρποφόρον Ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν.

 

Ὁ Γραμματεὺς

† Ὁ Γαρδικίου Κλήμης

 

Σὲ ἐκτυπώσιμη μορφὴ PDF βλ. ΕΔΩ