Ἀριθμός Πρωτ. 3085.

Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά· 

ΑΠΟΤΕΛΕΙ τραγικὴ πραγματικότητα ἡ ἐπιβληθεῖσα καὶ πάλι ὑποχρεωτικὴ ἀπαγόρευση στοὺς πιστοὺς μεταβάσεως στοὺς Ναούς μας, προκειμένου νὰ προσκυνήσουν καὶ νὰ προσευχηθοῦν, ἀλλὰ καὶ νὰ συμμετέχουν -ἐντὸς τῶν ἕως τώρα δεδομένων- στὴν Θεία Λατρεία τῆς Ἐκκλησίας.

Παραθέτουμε ἄγνωστο Θαῦμα τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ὅπως δημοσιεύθηκε στὸ Φυλλάδιο τοῦ «Συλλόγου τῶν Ὀρθοδόξων» μὲ τίτλο «Ἡ Ἄγκυρα τῆς Πίστεως», ἐν Ἱερουσαλήμ, 1961, 32 σελίδων, τὸ ὁποῖον εἶναι ἐνισχυτικὸ ὑπὲρ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τῶν διακρατούντων τὴν Ἡμερολογιακὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Δημοσιεύεται μεταξὺ καὶ ἄλλων θαυμαστῶν περιστατικῶν, ὅπως καὶ τοῦ γνωστοῦ Θαύματος τῆς Ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τὸ 1925, στὶς σελ. 19-20 τοῦ ἐν λόγῳ Φυλλαδίου καὶ τὸ παραθέτουμε αὐτούσιο:

Θαυμαστὴ πνευματικὴ ἀποκάλυψη

Ἐπὶ τῇ ἐπετείῳ τῶν 500 ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἀθλήσεώς του
μετὰ τῶν Μαθητῶν του Ἰακώβου καὶ Διονυσίου ἐν Ἀδριανουπόλει (1520)

ΗΜΕΡΑΝ τινὰ εἶπεν ὁ Ὅσιος εἰς τὸν μαθητήν του Μαρκιανόν· ὦ Μαρκιανέ, κάθε ἄνθρωπος χρεωστεῖ νὰ ἔχῃ τέσσαρας ἀρετάς, ἤγουν ὀφθαλμούς, δύο μὲν τοῦ σώματος, καὶ δύο τῆς ψυχῆς· καὶ ὅταν οἱ ψυχικοὶ ὀφθαλμοὶ ἀνοιχθῶσι μὲ τὴν χάριν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, βλέπουσιν ἐκεῖνα ὅπου δὲν βλέπουσιν οἱ σωματικοὶ ὀφθαλμοί. Καὶ τὸ τί βλέπουν τὰ διηγήθη.

Στά χρόνια τοῦ εὐσεβοῦς Αὐτοκράτορος τοῦ Βυζαντίου Ἀνδρονίκου Β΄ τοῦ Παλαιολόγου (1282-1328 μ.Χ.) εὐδόκησε ὁ Θεός ν’ ἀναδείξει ἕνα λαμπρότατο φωστήρα στόν θρόνο τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων, την Κων/πολη, τόν ὅσιο θεοφόρο πατέρα μας Ἀθανάσιο Α’ Πατριάρχη Κων/πολεως.

[…] Ὁ Μέγας Δημήτριος, ἀκόμη ἀπὸ αὐτῆς τῆς νεαρᾶς ἡλικίας, ἔγινεν εἰς ὅλους διαβόητος εἰς τὴν εὐσέβειαν· ἐσπάρθη ὁ λόγος τῆς εὐσεβείας, ἀπὸ τὸν Μέγαν Γεωργόν, εἰς τὴν Μακαρίαν ψυχὴν τοῦ παμμάκαρος Δημητρίου, ὅμως κανένα ἐμπόδιον δὲν ηὗρε νὰ ἐμποδίσῃ τὴν βλάστησιν, οὔτε ἀκάνθας πλεονεξίας, καὶ φιλαργυρίαν ηὗρε, νὰ πνίξουν τὸν σπόρον, οὔτε πέτραν τῆς ὑπερηφανείας καὶ δαιμονικῆς σκληρότητος, οὔτε στράταν τῆς μισαρᾶς καὶ φιληδόνου τῶν σαρκικῶν ὀρέξεων· διὰ τοῦτο πίπτων ὁ Θεϊκὸς σπόρος τῆς εὐσεβείας, εὑρῆκε γῆν καθαρὰν ἀπὸ κάθε πλεονεξίαν καὶ φιλαργυρίαν, ἀπὸ κάθε λίθον ὑπερηφανείας, ἀπὸ κάθε ὁδὸν φιληδονίας, πεφραγμένην μὲ τὸν φραγμὸν τῆς καθαρᾶς παρθενίας. Διὰ τοῦτο καὶ ἐβλάστησε καὶ Θεϊκὸν καρπὸν ἐποίησε (καὶ πρὶν τῆς Μακαρίας ἀθλήσεως) ὄχι μόνον εἰς τριάκοντα, ἀλλ’ εἰς ἑξήκοντα καὶ εἰς ἑκατόν· ὁποῦ εἰς ὅλους ἔγινε διαβόητος.

Ὁ σωτήριος λόγος τοῦ Κυρίου μᾶς τονίζει μὲ σαφήνεια στὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο: «μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε» (Ματθ. 7:1). Ἄν θέλουμε νὰ κρίνουμε, ἔχουμε τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας, διότι τὰ πάθη καὶ τὰ λάθη μας εἶναι ἀρκετὰ καὶ χρειάζονται διόρθωση. Ἔχουμε τὸν «δοκάρι» στὸν ὀφθαλμό μας καὶ ἀντὶ νὰ προσπαθήσουμε προσεκτικὰ νὰ τὸ βγάλουμε πρῶτα, κατὰ τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ, ἐμεῖς σπεύδουμε νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ σκουπιδάκι ποὺ βλέπουμε στὸ μάτι τοῦ ἀδελφοῦ μας.

τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης

Ἡ ἐμφάνιση τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στὴν γῆ σήμανε τὴν ἔλευση τῆς Βασιλείας Του. Ἔτσι ἄρχισε τὸ θεῖο Κήρυγμά Του: «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν» (Ματθ. δ’ 17).