Ἱεροῦ Χρυσοστόμου
[...] Ἄς γνωρίσωμεν τὴν φύσιν ἡμῶν τὴν φθαρτήν· ἄς ἐνθυμηθῶμεν τὰ ἁμαρτήματά μας· ἄς μάθωμεν ποῖοι εἴμεθα, δηλαδὴ πρόσκαιροι, καὶ φθαρτοί, καὶ φθάνει μόνον τοῦτο εἰς ὑπόθεσιν τῆς ταπεινοφροσύνης· διότι εἰς τοῦτο ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει τὸν ἑαυτόν του, ὅτι δὲν ἦναι τίποτα· διότι δὲν εἶναι ἄλλος τρόπος, ὅπου νὰ κάμῃ τις φίλον τὸν Θεόν, ὡς νὰ μετρᾷ τὸν ἑαυτόν του μικρότερον ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους· διατὶ λέγει ὁ Χριστός: «Δεῦτε πάντες πρός με, καὶ μάθετε ἀπ΄ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷος εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ»!